Powstanie rurociąg wodorowy Belgia – Francja?

Proces zielonej transformacji w Unii Europejskiej wyraźnie przyspiesza. Wpływ na to mają przede wszystkim czynniki regulacyjne, w szczególności coraz bardziej restrykcyjna polityka klimatyczna, ale również uwarunkowania rynkowe. Proces ten nie ogranicza się już tylko do sektora energetycznego. Coraz szybciej przebiega choćby dekarbonizacja transportu. Największym wyzwaniem wydaje się dziś zatem dekarbonizacja przemysłu. W wielu procesach przemysłowych, w szczególności w przemyśle chemicznym i metalurgii, możliwa będzie ona dzięki wykorzystaniu wodoru.

Obecnie koszt kilograma wodoru jest bardzo wysoki, przez co pomimo wielu atutów efektywność ekonomiczna jego zastosowania pozostaje ograniczona. Dodatkowo większość wodoru w Unii Europejskiej powstaje dziś w emisyjnych procesach przemysłowych, choćby w zakładach produkcji nawozów sztucznych, czy rafineriach ropy naftowej, a masowa produkcja tzw. zielonego wodoru w elektrolizerach wymagałaby dysponowania ogromnymi nadwyżkami energii elektrycznej pochodzącej z odnawialnych źródeł. Mimo to w wyniku wspomnianej presji regulacyjnej europejski biznes intensywnie pracuje nad rozwiązaniami wodorowymi, których implementacja umożliwi dekarbonizację przemysłu.



Masowe wykorzystanie wodoru nie będzie możliwe bez odpowiedniej infrastruktury przesyłowej. Istniejące sieci gazociągów przeważnie nie są dostosowane do przesyłu wodoru w przyszłości (choć już dziś możliwe jest tłoczenie gazu ziemnego z domieszką wodoru). Dlatego konieczna stanie się już wkrótce realizacja wielu dużych inwestycji w tym obszarze. Do jednej z pierwszych tak dużych w Europie przymierzają się obecnie francuski GRTgaz i belgijski Fluxys, które zamierzają wybudować liczący ok. 150 kilometrów długości system rurociągów wodorowych, łączących Dunkierkę z Gandawą i Antwerpią.

Każde z trzech wyżej wymienionych miast ma charakter portowo-przemysłowy (przy czym w Gandawie znajduje się port śródlądowy, a nie morski). Mieszczą się tam duże zakłady chemiczne i metalurgiczne, w przypadku których zapotrzebowanie na wodór stanie się z czasem ogromne. Już dziś w tych obszarach trwają prace nad budową lokalnej infrastruktury do przesyłu wodoru, których zwieńczeniem ma być oddanie jej do użytku w 2026 roku w Gandawie i Antwerpii oraz w 2030 roku w Dunkierce. Infrastruktura transgraniczna ma być natomiast odpowiedzią na spodziewany wzrost zapotrzebowania rynku, zapewniając bardziej elastyczne dostawy dla wszystkich zainteresowanych podmiotów.

Realizacja inwestycja nie jest jeszcze przesądzona – partnerzy projektu rozpoczęli na razie badania rynku, które umożliwią miarodajną ocenę zapotrzebowania na przesył wodoru. Zgłaszanie zainteresowania możliwe jest od 16 października do 29 listopada bieżącego roku. Jeżeli zainteresowanie okaże się “wystarczające”, partnerzy deklarują przejście do kolejnej fazy przygotowań do inwestycji, którą będzie wykonanie technicznego studium wykonalności, w którym określone zostaną m.in. trasa, parametry techniczne infrastruktury, czy spodziewana wielkość nakładów inwestycyjnych. Wcześniej Fluxys ma zorganizować badanie rynku w odniesieniu do infrastruktury transgranicznej łączącej Belgię z Niemcami.